... και όχι μόνον οδηγών, μια και η «Αυτοκινούμενη Ζωή», αφορά την ύπαρξη όλων των Ελλήνων που οδηγούν, συνοδηγούν, επιβαίνουν σε τροχοφόρα, περπατούν ή τρέχουν και γενικότερα συμμετέχουν σε δυστυχήματα ή ατυχήματα, που βέβαια προκαλούν οι ίδιοι. Επιβάλλεται (!!!) λοιπόν η εκπαίδευση Συνείδησής τους, ώστε να αντιληφθούν και να πιστέψουν πως ότι αγαπούν πιο πολύ, τα πιο πολύτιμα τους αγαθό, η ζωή τους και η ακεραιότητά τους, κινδυνεύουν να χαθούν χωρίς λόγο και προειδοποίηση μέσα σε κάποια δέκατα του δευτερολέπτου!!!

Δεν υπάρχει τίποτε πιο δραματικό και τραγικό, από το να συνοδεύουν οι γονείς τα λατρευτά τους παιδιά, στην «τελευταία τους κατοικία» ή να τα βλέπουν ζωντανά μεν αλλά ανάπηρα, παραπληγικά και ανήμπορα για πάντα, σε μια σκοτεινή γωνιά του κελιού – τάφου, που έγινε το σπίτι τους μετά το «απίστευτο» και απρόσμενο τροχαίο.
Δεν είναι λιγότερος ο πόνος βέβαια των ορφανών παιδιών, που οι γονείς τους χάθηκαν (ή ακρωτηριάστηκαν) στην άσφαλτο, γιατί δεν κατάλαβαν ότι τα «τροχαία» δεν ξεχωρίζουν κανέναν και χτυπούν αδιάκριτα όσους κυκλοφορούν «μαζί τους» (χωρίς να τα «βλέπουν») στους δρόμους.

«Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς» θα συμβεί μόνο στους άλλους.

Δυστυχώς όμως όλοι είμαστε «εμείς και οι άλλοι» και αν δεν δείξουμε σεβασμό και φόβο θα έλεγα, για κάτι που πραγματικά εξοντώνει και καταστρέφει δεκάδες ζωές καθημερινά, είναι σίγουρο ότι το πιο «φρικτό», θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα και τότε θα είναι πολύ αργά για μετάνοιες και «άλλες» πια συμπεριφορές. Από τον «πρώτο πολίτη» έως τον τελευταίο αυτής της «ανόητης» χώρας, θα έπρεπε  να έχει γίνει πιστευτό ότι το μόνο πραγματικά ΕΘΝΙΚΟ μας ΘΕΜΑ, είναι αυτό που το αφήνουμε δυστυχώς να γιγαντώνεται πάνω στην «εχθρική» για την ζωή μας άσφαλτο,

«Φτάνει πια»!!!

ΙΑΒΕΡΗΣ